rankle உறுத்திக்கொண்டிரு uṟuttikkoṇṭiru (uruttikkiṭṭiru) (7 tr) be a source of or cause persistent irritation or resentment; annoy or irritate; upset, anger, offend, affront, displease, provoke, irk, vex, pique, nettle, gall; (inf.) rile, miff, peeve, aggravate, bug
Usage:
அவள் என்னைத் திட்டினது என்னை உறுத்திக்கொண்டேயிருந்தது avaḷ eṉṉait tiṭṭiṉatu eṉṉai uṟuttikkoṇṭēyiruntatu ava enne tiṭṭinadu enne uruttikkiṭṭeeyirundudu se{Her scolding just got under my skin and really rankled me
புண்படு puṇpaṭu (puṇpaḍu) (4 intr) feel hurt, especially secretly; be annoyed by, as a slight, resentment, insult, etc.
Usage:
பிறர் மனது புண்படும்படிப் பேசக்கூடாது piṟar maṉatu puṇpaṭumpaṭip pēcakkūṭātu mattavanga manasu puṇpaḍaramaadiri peesakkuuḍaadu You should not speak in a way that rankles people.